Τα βουνα θα ειναι εκει

    Οι μέρες περνάνε. Δεν τρέχεις και όλα γύρω σου μοιάζουν διαφορετικά. Η καθημερινότητά σου, ο τρόπος που σκέφτεσαι τα πράγματα, οι σκέψεις και οι άνθρωποι που είναι γύρω σου. Μια πικρία σε γεμίζει γιατί ξέρεις πως η απερισκεψία σου και το πείσμα σου σε έφεραν σε αυτήν την “κατάσταση” του «δεν τρέχω» .

    Παλεύεις καθημερινά με τις σκέψεις του τι πήγε λάθος, τι θα έπρεπε να μην είχα κάνει ή τι θα έπρεπε να είχα κάνει. Παλεύεις με το μέσα σου για όλα εκείνα τα σημάδια που σου έδινε το σώμα σου και εσύ φώναζες δυνατά με τις σκέψεις σου στις προπονήσεις, αντέχω!

   Αντέχεις; Όχι πια!  Τώρα κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά, με το τρέξιμο να υπάρχει μόνο ως ανάμνηση σε βίντεο και φωτογραφίες όχι στο κινητό ή στον υπολογιστή, αλλά στο μυαλό σου. Κάθεσαι και χαζεύεις τις γύρω κορυφές που ονειρεύεσαι να σκαρφαλώσεις, κάθεσαι και χαζεύεις τους δρομείς που τρέχουν στους δρόμους, κάθεσαι….

   Η μήπως να μην κάθεσαι;

   Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για τα οποία γενικότερα στην ζωή σου εύχεσαι να τα είχες κάνει με διαφορετικό τρόπο, ή ακόμα περισσότερο να μην τα είχες κάνει, έτσι δεν είναι; Λάθος (κατά την γνώμη μου πάντα) ! Μην διώχνεις από κοντά σου εμπειρίες, καταστάσεις και επιλογές τα οποία είναι στην ουσία μαθήματα για να προχωράς. Είναι ο σύντροφος – οδηγός σου για ότι θα ακολουθήσει. Είναι αυτό που χρειάζεσαι για να προχωράς μπροστά. Το παρελθόν μόνο θετικά μπορεί να επηρεάζει το παρόν και το μέλλον. Είναι αυτό που εάν το χρησιμοποιήσουμε σωστά θα μας οδηγήσει σε ακόμα πιο «όμορφες» μέρες με ακόμα πιο σίγουρα βήματα προς τους στόχους μας και πιο έτοιμοι φυσικά να αντιμετωπίζουμε τα επαναλαμβανόμενα εμπόδια της καθημερινότητας.

  Όταν ξαφνικά δεν μπορείς να κινηθείς εκτιμάς τις μέρες που μπορούσες. Εκτιμάς κάθε βήμα ελεύθερο που έκανες μπροστά προς την ελευθερία, εκείνα τα πρωινά πριν βγει ο ήλιος ή το βράδυ αφού η πόλη έλεγε το καληνύχτα. Εκτιμάς την ελευθερία της κίνησης προς όποια κατεύθυνση, χωρίς περιορισμούς.

 Βλέπεις από μακριά τα βουνά και αναπολείς! Πότε θα βρεθώ σε κάποια κορυφή να νιώσω την απόλυτη ελευθερία; Πότε θα τρέχω ανάμεσα σε φασκομηλιές, θυμάρια και πεύκα των οποίων οι μυρωδιές ηρεμούν την ψυχή; Πότε θα νιώσω την αδρεναλίνη και το χαμόγελο να χτυπάνε κόκκινο σε μία κατάβαση από ένα πετρώδες μονοπάτι ή ένα παλιό ξεχασμένο καλντερίμι; Πότε;

   Τα βουνά θα είναι εκεί, όπως και ο δρόμος ή όπου και αν αθλείτε ο καθένας. Εσύ οφείλεις να δώσεις μια υπόσχεση. Πως θα επιστρέψεις πιο δυνατός, πιο έτοιμος και πιο συνειδητοποιημένος. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι μηχανή. Πρόσεχέ το για να σε ανταμείψει. Είναι το μέσο για να προχωράς σωματικά και ψυχικά. Η φροντίδα θέλει υπομονή και συναισθηματική τάξη. Πολλές φορές αρνούμαστε είτε να ακούσουμε τα παράπονα που απλόχερα προσφέρει το σώμα μας είτε να βάλουμε σε μια τάξη τις απαραίτητες ενέργειες που απαιτούνται για να παραμένει υγιές.

   Τα παράπονα που απλόχερα προσφέρει το σώμα μας, είναι οι στιγμές που μας ενημερώνει ότι «εκεί κάτι υπάρχει» . Εκεί κάτι νιώθουμε να μας λέει «είμαι εδώ και δεν νιώθω καλά» . Σαν ένας φίλος ή συγγενείς ο οποίος θα μας στείλει ένα μήνυμα πως θέλει να μιλήσετε γιατί δεν είναι καλά. Αν είσαι άνθρωπος με εν συναίσθηση , θα τρέξεις, θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα να τον βοηθήσεις, να τον ακούσεις, να τον συμβουλέψεις, να τον ανακουφίσεις, να του πάρεις όσο μπορείς μακριά τον πόνο και ας βλέπεις ότι είναι δύσκολο ή κάποιες φορές αδύνατον. Και όμως! Θα προσπαθήσεις! Αν λοιπόν λειτουργούσαμε έτσι και στις περιπτώσεις που το σώμα μας «μιλάει» και μας λέει «εδώ κάτι υπάρχει» , τότε σίγουρα θα μειώναμε κατά πολύ τις περιπτώσεις τραυματισμών ή διαφόρων παρόμοιων ενοχλήσεων.

    Το πρώτο δύσκολο κομμάτι λοιπόν, είναι να κάνουμε πέρα τον εγωισμό μας και να αποδεχτούμε πως «ναι» κάτι υπάρχει εδώ! Αναγνώριση, αποδοχή, δράση!

   Το δεύτερο δύσκολο μέρος που αφορά έναν τραυματισμό είναι το να βάλουμε σε μια τάξη τις απαραίτητες ενέργειες που απαιτούνται για να ανακάμψουμε, η δράση. Ο πανικός χτυπάει την πόρτα μετά από μια διάγνωση ή όσο νιώθουμε τον έντονο πόνο στην κίνηση. Ο πανικός και η αίσθηση του φόβου, έχει αποδειχτεί πλέον πως μεταφέρεται και στο σημείο του τραυματισμού δημιουργώντας ακόμα πιο έντονο το αίσθημα του πόνου και της «αρνητικής κατάστασης» στην οποία βρίσκομαι. Αφού αποδεχτούμε πως ναι, αυτό υπάρχει για αυτόν τον λόγο και αυτό προέκυψε από αυτούς τους λόγους (στοιχεία βέβαια τα οποία δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία πλέον και περισσότερο λειτουργούν πληροφοριακά) , τότε καλό είναι να φτιάξουμε ένα πλάνο επαναφοράς και επανένταξης.

    Υπομονή και επιμονή! Η υπομονή χρειάζεται για να μας προστατέψει από τις βιαστικές κινήσεις που μπορεί να επιφέρουν την χειροτέρευση ενός τραυματισμού ή ακόμα και από το να προέλθει ένας επιπλέον – με ότι αυτό συνεπάγεται ψυχολογικά και σωματικά στον αθλητή. Η επιμονή είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο που θα μας βοηθήσει να βάλουμε σε τάξη όλα τα παραπάνω που αναφέραμε. Η τάξη είναι η σειρά και ο τρόπος κατά τα οποία θα αντιμετωπίσουμε τον τραυματισμό μας.

    Τα μικρά και τα απλά καθημερινά πράγματα μετράνε! Φράση την οποία αναφέρουν συχνά οι άνθρωποι στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα μικρά είναι τα σημαντικά και εκείνα τα οποία δείχνουν το αληθινό μας πρόσωπο. Τα εφήμερα, τα βιαστικά και τα έντονα είναι αυτά που προέρχονται από την απώλεια της υπομονής.

   Στο κομμάτι ενός τραυματισμού αλλά και γενικότερα της άθλησης, τα μικρά πράγματα αφορούν την ξεκούραση, την μείωση της επιβάρυνσης στο σημείο που υπάρχει το πρόβλημα, την αναζήτηση εναλλακτικών δραστηριοτήτων για ψυχολογικούς κυρίως παράγοντες και στην τήρηση των ασκήσεων ή ενεργειών αποκατάστασης που απαιτεί μια υγιής επαναφορά και που έχουν δοθεί από τον γιατρό ή φυσικοθεραπευτή ή προπονητή μας.  Στηριζόμαστε σε γνώστες και ανθρώπους που έχουν σπουδάσει το αντικείμενο του τραυματισμού μας

   Μείνε πιστός στο πλάνο της επαναφοράς σου και με υπομονή θα επιστρέψεις. Η υπομονή είναι ένα κομμάτι το οποίο θα σε βοηθήσει και αφού επιστρέψεις, να τιθασεύσεις τις ορμές του να βρεθείς ξανά στον «δρόμο της ελευθερίας». Η έλλειψη υπομονής όχι απλά θα καθυστερήσει την επιστροφή, αλλά μπορεί να χειροτερέψει και τον ήδη υπάρχον τραυματισμό. Ακόμα χειρότερα, να μας διώξει οριστικά από το άθλημα και την άθληση, αφού φωνάξουμε στον επίλογο λόγου χάρη ότι «το τρέξιμο κάνει κακό στα γόνατα» .

Όχι, δεν κάνει το τρέξιμο ή η άθληση κακό στο σώμα μας! Η έλλειψη συγκέντρωσης στο να το προσέχω (το σώμα μου) και η εγωιστική συμπεριφορά κόντρα στα σημάδια που μου δίνει, αυτό κάνει “κακό”.

   Όλα ξεκινάνε από το μυαλό και την στάση με την οποία θα αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση. Συνήθως αφού περάσεις μέσα από κάποιες δυσκολίες αντιλαμβάνεσαι και εκτιμάς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Είναι τελικά αυτή είναι η λύση και η γιατρειά για να αντιμετωπίζεις τα πράγματα; Να περνάς πρώτα τις δυσκολίες, να παθαίνεις και μετά να μαθαίνεις; Κάπου στην μέση βρίσκεται η απάντηση. Σίγουρα όμως θα πρότεινα να ξαναδιαβάσεις κάποια στιγμή τα παραπάνω όταν θα αρχίζεις να νιώθεις και να ακούς τα παράπονα που κάνει το σώμα σου, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες του “να πάθεις για να μάθεις”.

 Τα βουνά θα είναι εκεί και θα σε περιμένουν!