Είμαι από τους τυχερούς του αθλήματος, όπου έχω τον άπλετο χρόνο να κάνω αυτό που αγαπάω. Έχω πολλούς φίλους ή γνωστούς ή και αγνώστους, όπου μου λένε μα πως κάνεις τόσα χιλιόμετρα, μα πως τρέχεις κάθε μέρα κλπ.
Η ζωή ενός ανθρώπου που τρέχει σε καθημερινή βάση και εννοώ τρέχει κυριολεκτικά, για την προπόνησή του, με βασικό σκοπό κάποιον μεγάλο αγώνα ή για την εκπλήρωση κάποιου προσωπικού στόχου, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει μέσα στην μέρα για να κάνει αυτό που αγαπάει.
Υπάρχουν τόσοι αφανείς υπερμαραθωνοδρόμοι, τους οποίους προσωπικά θαυμάζω και αποκαλώ υπερ-ήρωες. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτοί οι σύγχρονοι υπερήρωες, καταφέρνουν να συνδυάζουν μια δύσκολη καθημερινότητα την οποία στο τέλος της εβδομάδας συνηθίζουν να “γιορτάζουν” με το καθιερωμένο long run σε βουνά ή σε άσφαλτο 3-6 ώρες κλπ.
Η δύσκολη καθημερινότητα δεν είναι κάτι το οποίο μπορούμε να αψηφήσουμε και να το έχουμε ως δεδομένο. Η ζωή ενός υπερμαραθωνοδρόμου, περιλαμβάνει συνήθως ξύπνημα τα χαράματα (αν όχι μέσα στην νύχτα από κάποιο παιδί ή από τις δικές του σκέψεις και δαίμονες τους οποίους ανυπομονεί να τρέξει για να ξορκίσει). Ξύπνημα και τρέξιμο πριν καν βγει ο ήλιος, βιαστικό αλλά συγχρόνως απελευθερωτικό. Είναι ο πρωινός καφές αυτών των ανθρώπων. Ξέρουν ότι όταν τελειώσουν αυτή την μικρή απόδραση προς τον δικό τους «κόσμο» , θα ξεκινήσει η επιστροφή στην πραγματικότητα. Η επιστροφή σε αυτά που είναι αναγκαία για να επιβιώσουν. Επιβίωση δεν εννοώ για ένα κομμάτι ψωμί. Επιβίωση για εμένα είναι να προσπαθείς σαν πατέρας ή σαν μητέρα, να πασχίζεις καθημερινά για την
ανατροφή μιας οικογένειας, σε έναν κόσμο ασαφή και καιρούς περίεργους.
Θα «πιεί» λοιπόν ο υπερήρωας τον πρωινό του καφέ, θα μπει γρήγορα σπίτι να ετοιμάσει είτε το πρωινό της οικογένειας, είτε να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο, είτε κάποιες άλλες αντίστοιχες δουλειές και θα ετοιμαστεί για την δική του καθημερινή εργασία. Εργασία που μπορεί να είναι είτε καθιστική, γεγονός που σίγουρα «σκοτώνει» κάποιον που έχει μάθει να τρέχει για ώρες και να είναι μέσα στην ενέργεια. Είτε εργασία με αρκετό φόρτο σωματικής καταπόνησης, ο οποίος στο τέλος της ημέρας φαντάζει με σκηνή από την ταινία «ο Νονός», όπου τα πόδια του είναι μέσα σε κουβάδες γεμάτους τσιμέντο. Άλλοι τυχεροί θα βρεθούν σπίτι, θα ξεκουραστούν λίγο και θα πάνε προπόνηση και το απόγευμα. Άλλοι λιγότερο τυχεροί, θα συνεχίσουν μετά από ελάχιστη ώρα ξεκούρασης και σε δεύτερη δουλειά, ή μπορεί να έχουν υποχρεώσεις οικογενειακές (παιδιά σε εξωσχολικές δραστηριότητες κλπ).
Έρχεται όμως το τέλος της εβδομάδας, όπου οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν καταλάβει καν πως έφτασε στο τέλος της και ανυπομονούν να ορμήσουν σαν τα αγρίμια στα βουνά και στους δρόμους. Ενώ λοιπόν ήδη έχω δώσει την ελάχιστη δυνατή εικόνα μιας παραπάνω από έντονη καθημερινότητας, όλοι αυτοί οι υπερήρωες, θα ξυπνήσουν για άλλη μια φορά χαράματα, την ημέρα που έχουν το ρεπό τους ή την ξεκούραση τους, για να φάνε πρωινό στα γρήγορα, να ετοιμάσουν το σακίδιό τους, να δέσουν τα παπούτσια τους και να χαθούν μέσα στο χάραμα στον δικό τους «μικρόκοσμο».
Τι είναι αυτό που παρακινεί και τροφοδοτεί με τόσο μεγάλη δύναμη ψυχής αυτούς τους ανθρώπους να βγουν έξω? Πέρα από την θέληση και την αγάπη για αυτό το άθλημα της υπεραπόστασης και γενικότερα του τρεξίματος και του αθλητισμού, υπάρχει σίγουρα κάτι πιο δυνατό. Σε άλλους υποσυνείδητα σε άλλους πιο συνειδήτα, λειτουργεί μέσα το αίσθημα της ανάγκης για προσωπική απελευθέρωση. Η προσωπική απελευθέρωση είναι το φάρμακο και το αντίδοτο σε μια τόσο έντονη καθημερινότητα. Είναι μια προσωπική μάχη με τον εαυτό σου, την οποία απολαμβάνεις σε κάθε χιλιόμετρο. Ένα αίσθημα το οποίο έχει μια μικρή δόση εγωισμού. Καθώς όμως ο εγωισμός έχει αρνητική έννοια , θα το επεξηγήσω λέγοντας ότι αυτού του είδους ο εγωισμός είναι η προσωπική ανάγκη αυτών των ανθρώπων, να ξεφύγουν από κάθε τι που τους γεμίζει αρνητική ενέργεια μέσα στην εβδομάδα, είτε η σκέψη ότι δεν ζουν για τον εαυτό τους αλλά για τους άλλους, είτε οτιδήποτε αρνητικό μπορεί να προβληματίζει τον καθένα. Ποιος άλλωστε δεν έχει τοξικούς ανθρώπους στην ζωή του? Ποιος δεν θέλει έστω και λίγο προσωπικό χρόνο για ενδοσκόπηση και περισυλλογή? Κάθε τρέξιμο ή κάθε μεγάλος αγώνας είναι μια προσωπική μάχη με ένα βουνό συναισθημάτων και σκέψεων, καλών ή κακών που σε οδηγούν προς μια κατεύθυνση σχεδόν πάντα θετική.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που νιώθουν ότι θέλουν να βγουν έξω, για την καθημερινή αθλητική “δόση” τους, ξεκινάνε προβληματισμένοι και με νευρικότητα. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι, τελειώνουν με μια αίσθηση ευφορίας, μια αίσθηση
ευχάριστη και πως μέσα σε αυτές τις λίγες ώρες του μικρόκοσμού τους, κατάφεραν να επεξεργαστούν ή να λύσουν σκέψεις που τους απασχολούν, ή να αφουγκραστούν τα προβλήματα των κοντινών τους ανθρώπων που αγαπούν κλπ.
Στην περίπτωση που δεν κατάφεραν να τα «λύσουν» , θα ξαναβγούν έξω να προσπαθήσουν ξανά και ξανά και ξανά… Είναι δύσκολο και τίποτα δεν θα λυθεί γρήγορα. Όπως στους μεγάλους αγώνες που μπορεί παράδειγμα να παρουσιαστεί από νωρίς στομαχικό πρόβλημα και ο τερματισμός είναι 70 χιλιόμετρα μακριά.
Αυτοί όμως θα τερματίσουν.
Τι είναι αυτό που παρακινεί και τροφοδοτεί λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους να βγουν έξω? Έγραψα λίγα πράγματα που νιώθω από τις δικές μου εμπειρίες, αλλά σίγουρα ο κάθε ένας από αυτούς γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμένα τις δικές του σκέψεις και κίνητρα. Εγώ απλά παρουσιάζω τον θαυμασμό μου για αυτούς τους ανθρώπους. Παρόλο που είμαι και εγώ δρομέας υπεραποστάσεων, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ταυτιστώ με αυτήν την ομάδα υπερηρώων. Εμένα η δουλειά μου, είναι το χόμπι μου. Θα ξυπνήσω το πρωί χαλαρός 8-9 ή ώρα, να φάω το πρωινό μου, να πιώ τον καφέ με την ησυχία μου, ενδεχόμενος να κατέβω για κάποιες δουλειές στην πόλη (και αρκετές φορές θα γκρινιάξω και για αυτό), και όποτε εγώ νιώσω την ανάγκη μέσα στην μέρα, θα πάρω το αμάξι μου ή θα βάλω απλά τα παπούτσια από το σπίτι και θα βγω έξω να τρέξω ξέγνοιαστος. Νιώθω τυχερός από την μια, αλλά και τεράστια ευθύνη από την άλλη να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τις δυνατότητες που έχω στα χέρια μου.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που οι επιδόσεις και τα βάθρα δεν σημαίνουν για αυτούς κάτι. Τους θαυμάζω για την ταπεινότητά τους, για το ότι μόνο αυτοί ξέρουν τις προσωπικές θυσίες και κόπους τους. Τους θαυμάζω γιατί γνωρίζουν πως οι αγώνες υπεραποστάσεων (αλλά και η καθημερινή τους – εβδομαδιαία – μηνιαία προπόνηση ) είναι μια μικρογραφία της ζωής. Πολύ μελό, αλλά η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και για όσους είναι, συνήθως κάτι προβληματικό θα προκύψει στην πορεία.
Ανώνυμοι καθημερινοί υπερμαραθωνοδρόμοι της ζωής, σας θαυμάζω και είστε το καθημερινό κίνητρό μου για να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω με ακόμη περισσότερη σύνεση, σεβασμό και σοβαρότητα.
ΥΓ.1. Υπερμαραθωνοδρόμοι για εμένα δεν είναι μόνο όσοι τρέχουν αγώνες υπεραποστάσεων. Υπερήρωες για εμένα είναι και εκείνοι που ξετρυπώνουν λίγο από τον χρόνο τους και αθλούνται έστω και μισή ώρα την μέρα ή μέρα παρά μέρα κλπ. Υπερήρωες για εμένα είναι αυτοί που θα βρουν (χωρίς την δικαιολογία «δεν υπάρχει χρόνος» ), τον χρόνο για την προσωπική τους ελευθερία. Αναφέρομαι σε εκείνους που το έχουν ήδη ανακαλύψει χρόνια τώρα, αλλά και σε όσους προσπαθούν αυτήν την δύσκολη περίοδο να συνδυάσουν άθληση – καθημερινότητα χωρίς κάποιο προηγούμενο υπόβαθρο.
ΥΓ.2 ΝΑ ΖΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ.
ΑΓΑΠΑ τα μικροπράγματα της καθημερινότητας , γιατί ΌΛΗ μας η ζωή είναι τελικά, μικροπράγματα.
Σκέψεις προσωπικές, με τον πρωινό καφέ και μετά από τρέξιμο από τον
Κωνσταντουλάκη Εμμανουήλ
στο Βορίτσιο Κρήτης.
